Mist, by Metin Altiok
I elaborately painted the yarn of love
The sore color of going yet not finding.
I spun the mist with a silver breeze,
Wove this chilly cloth of solitude,
Sewed a shirt to my voice, from separations.
I memorized death altogether and came back
With this bitter taste of songs on my tongue,
I don't know where to go.
Finally I acquired a ball of fire of my own,
Fostered it with my breath, on the tip of my lips.
The ashes of my lifetime, always scattered behind me
Slowly covering all the tracks I left.
With the drifting wings of a burnt day,
I ran, ceaselessly ran with that little fire of mine,
To find my own sky, on the desperate shores of my name.
Sis, Metin Altıok
Özenle boyadım ipliğini sevginin,
Gidip de bulamamanın incinmiş rengine.
Sisi gümüş bir rüzgârla tepelerden eğirdim,
Dokudum yalnızlığın bu serin kumaşını,
Sesime ayrılıklardan bir gömlek diktim.
Ölümü tastamam ezberledim de geldim,
Dilimde bu buruk türkü tadıyla
Bilmem ki buradan nereye giderim.
Sonunda kendime bir top yangın edindim,
Soluğumla besledim dudağımın ucunda.
Ömrümün külüydü savrulan hep ardımda,
Örterek yavaş yavaş bıraktığım izleri
Yanmış bir günün sürüklenen kanatlarıyla.
Koştum, durmadan koştum o küçük yangınımla,
Adımın çaresiz kıyılarında kendi göğümü bulmaya.